şiir - harun yavruoğlu

Yoksun

İSTANBUL dolaşıyor aklımda

Yoksun

İçinde sen ve

Yalnızlıklarım…

Elinde bir kıtap

                 bir kız biniyor

                              kırmızı bir otobüse

Ve ben de biniyorum

Sonra dövüyor beni hüzünlerim…

İlk durakta iniyorum…

Yoksun…

Eski bir tahta oluyorum parkta

Bankta…

Her yanım kalem ve bıçak yarası

simit kadar açım yine

yoksun

eriyen demir suyunda yıkıyorum kahırları

                                                 yüreğimden

Ah! desem kıyamet kopacak

Haberi yok İstanbul’un

Haberin yok

Yoksun…

241211

şiir - harun yavruoğlu

yoksun

maç başladı yoksun…

nazan geldi.

elif, bekir,

çaylar,  tatlılar, meyveler geldi

sen gelmedin,

                    hacer küstü…

aylar…

ve  yüzlerce gün geçti yoksun...

kapına  geldim,

                dağlarına çıktım, yoksun…

geldi bahar…

              dutlar oldu…

insilün oldu hüzünlerim…

ve yaz bitti hazan geldi,

                         gelmedin,

                               yoksun…

yoksun,

yoksun işte…

sensiz kaldı vidaların,

tornavidaların...

yollar kaldırımlar sensiz…

seni “yok” diyemiyorum.

oda oda dolaşıyorum yeniden hastaneleri

acilleri…

          göremiyorum…

doktorlar hemşireler var,

başka başka hastalar …

ama sen,

           yoksun…

susuyorum yetimliğimi…

sensiz bayramlar gelip geçiyor…

kapılarda yoksun…

camilerde, cumalarda yoksun…

sensizliği aşamadım,

alışamadım…

aradım hatıralarını aklımın her köşesinde…

                      buldum, buldum ağladım …

giresun oldu hıçkırıklarım …

ali’ydin…

ve

ali ali mert geldi,

ama sen, gelmez oldun…